Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Καλή χρονιά! (εγώ η Χρυσούλα...)

Εγώ η Χρυσούλα ....


Φεύγει το 14, πάει και παίρνει μαζί του όμορφες και άσχημες στιγμές! Όλοι έχουμε και από τα δυο είδη! Άλλος περισσότερες από το ένα, άλλος από το άλλο! 
Έρχεται το 15 και όλοι ελπίζουμε σε πολλές όμορφες και καθόλου άσχημες στιγμές! Αλλά και πάλι θα υπάρξουν και οι δύο!

Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους εδώ! Φοβάμαι ότι ούτε καλά καλά για τον εαυτό μου δεν μπορώ!
Αλλά, ως   είθισται, είπα κι εγώ να κάνω την αυτοκριτική μου, δημόσια θα μου πεις, αλλά πόσοι θα το διαβάσουν πια; Και στην τελική τι έχω να κρύψω;  Πώς νιώθω; Χα! Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πως νιώθω! Οπότε... 
Όσοι δεν με ξέρουν; Έτσι κι αλλιώς δε θα με μάθουν από δω. 
Α! Είναι και αυτοί που έχουν ήδη άποψη! Και ό,τι (αν) διαβάσουν εδώ, αυτή δεν αλλάζει!

Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος που μου προκάλεσε πόνο! Μεγάλο πόνο, γιατί έπρεπε να υλοποιήσω τις αποφάσεις που είχα πάρει δυο-τρία χρόνια τώρα και κάθονταν σχεδόν αραχνιασμένες στο ράφι και με κοιτούσαν. Αποφάσεις που προκάλεσαν όχι μόνο σε μένα πόνο, αλλά και σε ανθρώπους που ήταν γύρω μου και, για τους δικούς τους λόγους, δεν είχαν καμία όρεξη να τις δεχτούν!
Εγώ όμως έπρεπε να τις πάρω! Έπρεπε! Γιατί ο χρόνος κυλούσε σα λάβα και έκαιγε τα πάντα στο πέρασμα του! Και έκαιγε χλωρά και ξερά μαζί. Αγαθά και δαιμόνια! Και έκαιγε ψυχές και σώματα!
Και τις πήρα, με άκομψο τρόπο για κάποιους, με ό,τι μου είχε απομείνει λέω εγώ! 
Και μπήκα εδώ και λίγους μήνες σε νέα δύσκολα δεδομένα! Σε δεδομένα στα οποία ήμουν άμαθη! Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα ζεις στα 20, 25, 30 σου, το πολύ! Τότε που έχεις πολλές πολλές δυνάμεις για να αρχίζεις ξανά και ξανά! Και τότε που οι υποχρεώσεις σου, (πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις φυσικά) είναι μικρότερες! Αλλά στη ζωή, όσο μελό κι αν ακούγεται αυτό, τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θες! 

Τα νέα δεδομένα λοιπόν, τα οποία παρεπιπτόντως τα γνώριζα, απλά δεν τα ΄χα ζήσει, είναι πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους. Άλλα ευχάριστα, (είναι όμορφο να θες να είσαι σπίτι σου!), αλλά δυσάρεστα (ξαφνικά νιώθεις άβολα να βλέπεις την αμηχανία ανθρώπων που μέχρι χτες σου μιλούσαν και τώρα αλλάζουν διακριτικά δρόμο για να μη πέσουν πάνω σου), άλλα στενόχωρα (ναι έχω κόψει ο,τιδήποτε αφορά σε μένα και έχω επικεντρωθεί αποκλειστικά στα προς το ζην), άλλα όχι στενόχωρα (ξαφνικά βλέπω το αληθινό πρόσωπο ανθρώπων και αυτό περιέργως με γεμίζει ανακούφιση!). 
Με αυτά τα δεδομένα ο χρόνος κυλάει αργά, απελπιστικά αργά! 
Αυτή περίφημη περίοδος προσαρμογής στα νέα δεδομένα, δε λέει να περάσει, ίσως κι εγώ να βιάζομαι βέβαια, αλλά ποιος δε θα βιαζόταν να βάλει σε μια τάξη τη ζωή του; 
Το πιο αστείο φυσικά της υπόθεσης, κάτι που παρατηρώ να συμβαίνει διαρκώς, είναι ότι πάντα "χτυπιέσαι" σε αυτό που σε αγχώνει περισσότερο! Και εκεί που λες ...χμ ...καλά πάω , ένα μικρό ή μεγαλύτερο κλικ σε πάει πάλι πίσω και εσύ φτου κι απ΄την αρχή! Αλλά ευτυχώς, μόνο νούμερα με απασχολούν και δε θα νικήσουν!

Θα με απασχολούσαν και άνθρωποι ....αλλά είπα να αφήσω κάποιους στην άκρη! Άλλωστε για πολλούς από αυτούς είμαι και κάποια που κοιτά το συμφέρον της! Είναι αυτοί που την έχουν ήδη την άποψη τους και δεν θα αλλάξει! Μόνο που ξαφνικά τους βλέπω να περνάνε καλά και να είναι πλήρως αποστασιοποιημένοι από πολλές ευθύνες! Και χαίρομαι! Γιατί τελικά, μάλλον  το δικό τους συμφέρον κοίταγα!

Αυτό που τελικά έχω να πω για μένα, έτσι για να κλείσει η χρονιά, είναι ότι μου αρέσει που δεν κοιτάω πίσω, και που δεν κάνω βήματα πίσω! Η απόφαση μήνες τώρα είναι μια λέξη! Μπροστά! 
Και αυτή τη λέξη να λέτε όλοι σας! 
Εντάξει;

Ας φύγει λοιπόν το 14 με τα άσχημα και τα όμορφα του! 
Ας έρθει το 15 να δούμε τι θα φέρει και αυτό! 
Σημασία έχει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε όλα τα "δώρα' του! 
Γιατί τελικά όλα δώρα είναι! 
Όλες οι καταστάσεις που ζούμε, όλες οι δυσκολίες ή οι ευκολίες, όλα τα ευχάριστα ή τα δυσάρεστα, όλοι οι άνθρωποι που "κερδίζουμε" ή "χάνουμε", όλα τα χρήματα που έχουμε ή μας λείπουν, όλες οι ιδέες που γίνονται ή δεν γίνονται πράξεις, όλα τα σχέδια που πραγματοποιούνται ή δεν πραγματοποιούνται, όλα μα όλα μας δίνουν! 
Μας δίνουν εμπειρία, γνώσεις, δυνάμεις να προχωράμε! 
Αυτά κρατάμε!


Καλή χρονιά!






Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Χριστουγεννιάτικη ιστορία


Μερικές φορές, νομίζω ότι πέφτοντας για ύπνο τέτοιες μέρες θα με επισκεφτούν κι εμένα εκείνα τα πνεύματα, που τάραξαν τον ύπνο του Εμπενίζερ Σκρουτζ, και άλλαξαν τη ζωή του και την άποψη του για τα Χριστούγεννα! 
Βέβαια εγώ δεν είμαι Σκρούτζ! Στο μόνο που του μοιάζω είναι στην άποψη μου γι΄ αυτές τις γιορτινές μέρες που σώνει και καλά πρέπει  όλοι να είμαστε μες στην καλή χαρά. 

Σαν παιδί δε θυμάμαι, πάντως σαν ενήλικη, δεν έχω μνήμες από αυτή την "τρελή χαρά". 
Ποτέ δε με ενθουσίαζαν τα φωτάκια, ο too much χριστουγεννιάτικος διάκοσμος, τα δεντράκια, οι μπαλίτσες, τα στολίδια, η χρυσόσκονη, και όλο αυτό το πολύχρωμο, αστραφτερό πακέτο, που το μπουχτίζω ήδη από μέσα Νοέμβρη, λόγω σχολείου και μετά στο σπίτι, "για το καλό", για να χαρούν τα παιδιά! 
Κούτες και κουτάκια βγαίνουν και αδειάζουν στο σαλόνι και όλο το σκηνικό να επαναλαμβάνεται κάνα μήνα αργότερα για το ανάποδο, το ξεστόλισμα! Πολύ θα ΄θελα να υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι που με ένα ...τσακ, θα τα στόλιζε και ένα ...ξετσακ θα τα ξανάβαζε στη θέση τους!
Δεν μπορώ λέμε! Απλά δεν μπορώ! 

Αφού τρώμε όλο το πακέτο με τα στολίσματα, μετά έρχεται και το πακέτο του οικογενειακού τραπεζιού, εκείνου που τρώμε όλοι σαν να μην υπάρχει αύριο, και μετά αποκαμωμένοι, καθόμαστε στον καναπέ και πίνουμε σόδες! 
Αυτό αλήθεια είναι το νόημα της γιορτής; 

Θα μου πείτε όχι, άλλο είναι! Αυτό του να δίνουμε, να δίνουμε αγάπη, τρόφιμα, χρήματα! Ναι ξαφνικά μας πιάνει κι αυτό κάθε τέτοιες μέρες και όλοι κάτι δίνουμε και βοηθάμε, και μετά το αφήνουμε στην άκρη! Του χρόνου πάλι! 

Όχι βρε άλλο είναι! Αυτό του να μαζευόμαστε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να αγκαλιαζόμαστε, να ανταλλάσσουμε ευχές, γύρω από το τραπέζι που λέγαμε παραπάνω!
Λες και τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν τα βλέπουμε όλες τις άλλες ημέρες! Περιμένουμε τα Χριστούγεννα! Ή λες και τα Χριστούγεννα δεν μπορείς να ξυπνήσεις στραβά βρε αδερφέ και να πατήσεις ένα καυγά με τη μάνα σου ας πούμε, επειδή έβαλες χρονιάρα μέρα παντελόνι και όχι φόρεμα!
Ωχ μωρέ! Αν θες να ζήσεις όμορφες στιγμές στο σπίτι σου δεν το προγραμματίζεις για 25 Δεκέμβρη. Απλά τις ζεις! Κάθε μέρα...ή έστω, όποτε κάτσει! Πρέπει σώνει και καλά να ΄ναι Χριστούγεννα;

Αυτόν τον καταναγκασμό δεν μπορώ, την καταπίεση,να είσαι γελαστή, να είσαι χαρούμενη με το ζόρι, να έχεις αυτό το "γούτσι γούτσι" βλέμμα, να φοράς σκουφάκια και χριστουγεννιάτικα καλτσάκια, και να περνάς "καλά" γιατί είναι γιορτές!

Το ΄χουμε χάσει το νόημα παιδιά! Άλλο είναι και πρέπει να το βρούμε από την αρχή!
Και ποιος ψάχνει τώρα, είν΄ το θέμα!

Η γέννηση του Θεανθρώπου, που υποτίθεται ότι αυτή γιορτάζουμε, κάτι άλλο μας δείχνει! Φαντάζομαι ότι ο καθένας μέσα του το ψάχνει! 
Ίσως κάποιοι να το χουν βρει, ίσως κάποιοι να μη το βρουν ποτέ! Και εγώ μάλλον είμαι μέσα σ΄ αυτούς!

Νταξ, να μη γκρινιάζω πολύ! Να είμαστε υγιείς εμείς, όσοι αγαπάμε και όλος ο κόσμος! Αυτό έχει σημασία!

Και για να μην με λέτε μίζερη, μόλις θυμήθηκα τι μου αρέσει κι εμένα από τα Χριστούγεννα: τα ισλί της μάνας μου! Αλλά αμέλωτα!

'Αντε, χρόνια πολλά σας και του χρόνου να ΄στε καλά!


Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Ένας ωραίος τρελός!

Αφιερωμένο σε έναν ωραίο τρελό που γνώρισα κάποτε και δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να παραμείνει έτσι...


"Μια φορά κι έναν καιρό, ένας δυστυχισμένος και απελπισμένος από τη ζωή του άνθρωπος, στο διάβα του σε πολιτείες ξένες και μακρινές, γνώρισε έναν τρελό! Έναν τρελό, που διέφερε από τους άλλους, τους κοινούς, τους απλούς τρελούς των χωριών, που γύριζαν και με ασυναρτησίες, έκαναν τον κόσμο να τους κυνηγά και να γελάει μαζί τους!

Αυτός ο τρελός, ήταν η ίδια η ζωή, έτσι όπως θα ΄πρεπε να είναι! 
Ένα χαμόγελο μόνος του!
Κάθε γύρισμα του μυαλού του και μια αλήθεια, που έκανε τον δυστυχισμένο, να σκέφτεται ξανά τα λάθη και τους πόνους του και να βάζει σε άλλους ρυθμούς το επόμενο βήμα του!
Κάθε γύρισμα του μυαλού του και μια ιδέα, τόσο κοφτερή και αστραφτερή από τη μια τόσο απλή και ξεκάθαρη από την άλλη!
Κάθε στιγμή του και μια πράξη, μια μόνιμη επεξεργασία των πάντων. 
Έτσι όπως δε σταματούσε το μυαλό του να γυρίζει, έτσι δε σταματούσαν και τα χέρια του! Αυτός ο τρελός, δούλευε, μέρα νύχτα δούλευε, και αισθανόταν τόσο όμορφα μ΄ αυτό που αν του έλεγες "αρκετά, σταμάτα λίγο", σε κοιτούσε περίεργα για λίγο, μια ματιά, κοφτερή και υποτιμητική και δεν σου απαντούσε καν, σα να τον πρόσβαλες! 
Και ο τρελός δούλευε και δούλευε και έφτιαχνε, και δημιουργούσε και σκεφτόταν και ξαναδημιουργούσε, και είχε γεμίσει τα μικρά εκείνα κουτάκια που έχουμε στο μυαλό μας με ιδέες που περίμεναν να γίνουν πράξεις!

Μα θα μου πείτε! Σα να μην είναι τρελός αυτός που μας περιγράφεις. Παραείναι λογικός! Σκέφτεται - δουλεύει!

Όχι, τρελός ήταν , τρελός όπως θα ΄πρεπε να είμαστε όλοι μας! 
Ο απελπισμένος ήταν όλοι μας! Ήταν η πλειοψηφία των ανθρώπων που ζούσαν στα ωραία τους πλαίσια, με το καλοκουρντισμένο  πρόγραμμα τους και εκτελούσαν τις πράξεις που άλλοι είχαν προγραμματίσει πριν γι'  αυτούς!

Ο τρελός μας ήταν η ίδια η ζωή!

Ο απελπισμένος έζησε για λίγο χρόνο κοντά στον τρελό και έμαθε από αυτόν. Έμαθε πολλά! Και όταν ο τρελός του ζήτησε να φύγει, γιατί θεώρησε ότι αυτά που ήταν να του δώσει του τα 'δωσε και έπρεπε τώρα να συνεχίσει με αυτά που απέκτησε και να στήσει τη δική του τρέλα, το ΄κανε και όντως άρχισε να στήνει τη δική του τρέλα.  Και μάλλον τα κατάφερε!

Όμως ήξερε ότι τον τρελό θα τον έβλεπε ποτέ ξανά! 

Πέρασε ο καιρός. 
Ο τρελός μας αν και ήταν ικανοποιημένος με όσα ζούσε και έκανε, σκέφτηκε ότι ίσως θα ήταν μια αλλαγή να πάρει κάποια από τα στοιχεία των γύρω του και να τα εντάξει στη ζωή του! έτσι για αλλαγή!
Ίσως είχε γίνει και σ΄ αυτόν..... άνθρωπος ήταν.... αυτό το κάτι που πνίγει συνήθως τους "λογικούς". Ίσως να χτύπησε τη πόρτα του αυτός ο βραχνάς που στοιχειώνει τις ζωές των ανθρώπων, η μοναξιά! Δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί επέλεξε να αλλάξει!

Όμως άλλαξε, και έβαλε νέα δεδομένα στη ζωή του. 
Παράλληλα όμως οι ιδέες δεν έπαψαν να υπάρχουν, να κατεβαίνουν και να μπαίνουν στα κουτάκια του μυαλού του, μόνο που τώρα, οι πράξεις του είχαν πιο αργό ρυθμό! 
Οι ιδέες πολλαπλασιάζονταν, και έμπαιναν στη σειρά, με την ένδειξη ΠΡΟΣΕΧΩΣ, αλλά οι ρυθμοί των χεριών του είχαν πέσει!

Ο τρελός μας είχε αρχίσει και έμπαζε ... έμπαζε λογική, αλλά εκείνη τη λογική των κοινών ανθρώπων! Και αυτό τον πελάγωνε!

Και άλλαξε, απλά άλλαξε!

Όμως η τρέλα του υπάρχει και είναι ακόμα εκεί, το ξέρει! Είναι σαν εγκλωβισμένο πουλάκι μέσα του που σπαρταρά, που φτερουγίζει απελπισμένο, και θέλει να πετάξει, μα δεν μπορεί! ¨ομως αυτό το φτερούγισμα, δείχνει ότι η τρέλα είναι ακόμα ζωντανή!

Δεν θα ξαναγίνει ο τρελός που ήταν. Ίσως και να μη το θέλει πια! 
Αλλά αν θέλει να διατηρήσει την αίγλη και την γοητεία της παλιάς του τρέλας έστω και λίγο, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεφύγει από αυτή!

Αν αφήσει την τρέλα να σβήσει, θα σβήσουν όλα!"



Στον αγαπημένο μου φίλο κι ας μην είναι πια εδώ! Τον πρώτο τρελό που γνώρισα!

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Δε μου φτάνουν, δε μου φτάνουν...

Σιγά το πρωτότυπο, σε ποιον φτάνουν;

Κι όταν λέω σε ποιον φτάνουν, εννοώ σε άτομα της κατηγορίας μου! Σε απλούς εργαζόμενους του ...ευρύτερου δημόσιου τομέα (ναι ... μωρέ, ξέρεις ... στην κατηγορία, των τεμπέληδων, των χαραμοφάηδων του κράτους), που εν μια νυκτί είδαν τον "παχυλό" μισθουλάκο τους να μειώνεται κατά ενάμιση δεκαενθήμερο!
Κι αυτά που παίρνεις καλά είναι ! Τέσσερις ώρες δουλεύεις! Άλλοι δουλεύουν 12ωρα και παίρνουν, τα μισά από σένα, και πληρώνουν νοίκι, και πληρώνουν και πληρώνουν....

Ναι, υπάρχουν και χειρότερα! Υπάρχουν και άνεργοι, Υπάρχουν και άστεγοι, Υπάρχουν και άρρωστοι, Υπάρχουν και οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα!

Εγώ, έχω στον ήλιο μοίρα! Έχω έχω δουλειά, ένα σπίτι, δεν είμαι στο δρόμο.

Αλλά αυτό που μας έμαθαν πάντα να κοιτάμε το χειρότερο για να χρυσώνουμε το χάπι μας εμένα με νευριάζει. Ναι, υπάρχουν και χειρότερα, αλλά υπάρχουν και καλύτερα και μάλιστα με λιγότερο κόπο!
Ε...άντε βρέστα!! Χα! όχι δεν μπορώ! Αν μπορούσα δεν θα κλαιγόμουν!

Δεν πρέπει λοιπόν να κλαίγομαι! Έχετε δίκιο!

Αλλά αφού κλαίγονται οι καραέχοντες, δεν μπορώ εγώ να γκρινιάζω; Λίγο; Έτσι να μου φεύγει η ένταση! Γιατί ναι, είπαμε δεν είμαι στο δρόμο δεν είμαι άνεργη, φτάνουν κάποια χρήματα στο χέρι μου, αλλά ρε φίλε, πώς να το κάνω δε μου φτάνουν!!!

Και δε μου φτάνουν, όχι γιατί δεν έχω να πληρώσω το σπα μου, τις χειμερινές διακοπές μου στο Άσπεν (να με συμπαθάτε αν δεν έχω γράψει το νο 1 προορισμό, έχω μείνει λίγο πίσω στην ενημέρωση), χλιδάτα ρούχα και επώνυμα παπούτσια, ή το πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια.
Δε μου φτάνουν γιατί πληρώνω ΕΝΦΙΑ (ξανά και ξανά), γιατί πληρώνω μια υπερτιμημένη ΔΕΗ έχοντας μονίμως κλειστά τα φώτα στο σπίτι μου, γιατί πληρώνω ΟΤΕ υπερτιμημένο επίσης χρησιμοποιώντας ελάχιστα το τηλέφωνο, γιατί πληρώνω ασφάλεια ζωής (κόψτη!!!!), γιατί πληρώνω ασφάλεια αυτοκινήτου (τι το ΄θελες;), γιατί θα χρυσοπληρώσω τη θέρμανση των παιδιών μου (ναι κι ας έπεσε η τιμή του πετρελαίου, πάλι ακριβό, είναι!), γιατί θα πληρώσω εφορία, για χρήματα που δεν παίρνω, γιατί μου κρατάνε ένα κάρο λεφτά για την υγεία, και εγώ ψάχνω να βρω γιατρό, που στο τέλος τον πληρώνω.
Δε μου φτάνουν γιατί το σούπερ μάρκετ της εβδομάδας μου για τα εντελώς απαραίτητα, ξεπερνάει το εβδομαδιάτικο μου! Δε μου φτάνουν γιατί τους δυο καφέδες το μήνα που πίνω εκτός σπιτιού, τους σκέφτομαι και τους ξανασκέφτομαι! Δε.....δε...δε... λίστες ολόκληρες θα μπορούσα να γράψω!

Κάποιοι που ξέρουν κάποια πράγματα για μένα,  με χαρά θα πουν.... "Εμ... όπως έστρωσες θα κοιμηθείς, κοριτσάκι μου"!
Μην ανησυχείτε...αυτό κάνω κοιμάμαι όπως έστρωσα! Κι έτσι θα κοιμάμαι!
Απλά γκρινιάζω! Το δικαιούμαι!

Κι έχω δίκιο, όπως έχει δίκιο αυτός που έχει ένα γερό στοκ πίσω του και αρνείται να πληρώσει το φόρο του ή το ταμείο του και ψάχνει τρόπους να το αποφύγει , όχι για ιδεολογία (*), για το καλό της τσέπης του!
Όπως παραπονιέται αυτός που θα πέσει χαμηλά φέτος τα Χριστούγεννα και δεν θα πάει Νέα Υόρκη, για ένα μήνα ,αλλά θα τη βγάλει σε δεύτερο προορισμό για δύο!

Όπως παραπονιούνται όλοι βρε αδερφέ! Ωχ!!!

Μόνο αυτό μας έμεινε, να γκρινιάζουμε, είναι αγχολυτικό!
Γκρινιάζεις  και μετά σε πιάνουν τα γέλια, και λες νταξ μωρέ θα τη βγάλω κι αυτό το μήνα!  Και μένεις με το γέλιο βέβαια, γιατί ο μήνας δε βγαίνει....
Αλλά κρατάς αυτό τελικά, το γέλιο!
Και ναι θα γελάμε!
Όσο αναπνέουμε θα γελάμε!
Έτσι για να τη σπάμε σε αυτούς που χαίρονται με τη γκρίνια μας!
Και θα γκρινιάζω και θα γελάω, γιατί έχω ακόμη το προνόμιο να αυτοσαρκάζομαι!
Και είναι προνόμιο που κάτω να χτυπηθούν δε θα μου το κόψουν!

* Καλή η ιδεολογία, αλλά κι η πλειοψηφία αυτών που την έχουν την κάνουν πράξη, όταν έχουν καλύψει τα νώτα τους, ελάχιστους ιδεολόγους, έχω δει να πεινάνε. Και στην τελική καλοί μου ιδεολόγοι βρείτε μου εσείς που ψάχνετε το σωστό τρόπο αντίδρασης και εγώ μαζί σας ...γιατί τα δοκιμασμένα....ξεφτίσανε!

Ουφ! αυτά! Τα είπα και ξεθύμανα!


Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Παραλίες ομπρελοδρόμια .... τουρισμός και πόσοι ζουν τελικά απ΄ αυτόν;

Πρόσφατα αναρτήθηκε σε ομάδα του facebook, αφιερωμένη σε φωτογραφίες αγαπημένου νησιού, μια σειρά φωτογραφιών από μια δημοφιλή παραλία  στην άκρως καλοκαιρινή εκδοχή της!



Η αλήθεια είναι ότι παραλία δεν πολυέβλεπες! Ένα ομπρελοδρόμιο έβλεπες. 
Δυο τρεις σειρές (πρόκειται για  μικρή σχετικά παραλία) από πολύχρωμες ομπρέλες που είτε ανήκαν στον επαγγελματία που την "εκμεταλλεύεται" τους καλοκαιρινούς μήνες, ή στους λουόμενους, που με το δίκιο τους ήθελαν να προστατευτούν από τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν, μιας και οι βλαβερές συνέπειες της ηλικιακής ακτινοβολίας μας έχουν γίνει λίγο "μπαμπούλας". (Αλλά η ηλιακή ακτινοβολία και οι τρόποι προστασίας που ο Έλληνας επιλέγει, είναι μια άλλη κουβέντα!!!)


Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα. 

Κάτω από την ανάρτηση ακολούθησε μια σειρά σχολίων, (όχι πολλά),  που ουσιαστικά έθιγε μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα τα οποία εδώ δεν θα αναλύσω, δεν είμαι η κατάλληλη άλλωστε, (αλλά ούτε γνωρίζω αν υπάρχει τελικά κατάλληλος γι΄ αυτά). 
Απλά θα τα αναφέρω έτσι για προβληματισμό.

Θίχτηκαν λοιπόν τα εξής:
-Κατά πόσο μια όμορφη παραλία εξακολουθεί να είναι όμορφη, τις μέρες του καυτού μήνα Αύγουστου;  
(Όπως ήδη είπαμε , ουσιαστικά δεν βλέπεις παραλία αλλά ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, πλαισιωμένο με εκατοντάδες άτομα, κουβαδάκια, ψυγειάκια, διαφορά άλλα είδη σε -άκια).

-Κατά πόσο σεβόμαστε το χώρο που μας φιλοξενεί για κάποιες ώρες και δεν τον "βανδαλίζουμε" αφήνοντας πίσω τα "χνάρια" μας ως γνήσιοι Έλληνες; 
(Όπου χνάρια βλέπε αποφάγια, ποτηράκια από τον καφέ μας, μπουκαλάκια, πάνες , σερβιέτες, γόπες και άδεια πακέτα τσιγάρων κλπ, στην καλύτερη των περιπτώσεων μέσα σε σφιχτοδεμένη βιοδιασπώμενη πλαστική σακούλα. Που την τοποθετούμε προσεκτικά, πίσω από τα βραχάκια της παραλίας, ή λίγο  παραπέρα, ανάμεσα σε θάμνους, πίσω από δεντράκια ή εντάξει για να μη λέω διαρκώς κακίες στους κάδους απορριμάτων της παραλίας που όμως πόσες σακουλίτσες να χωρέσουν πια;)

-Κατά πόσο οι ντόπιοι, κοινώς οι μόνιμοι κάτοικοι των παραθαλάσσιων κυρίως τουριστικών περιοχών του νησιού, ζουν ή δε ζουν από τον τουρισμό;  
Εδώ τέθηκε και το μεγάλο ερώτημα: -Πόσοι τελικά κάτοικοι ζουν από τον τουρισμό πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα; 
(Ερώτημα που με έβγαλε από τα ρούχα μου, μετά από μήνυμα διαμαρτυρόμενου σχολιαστή - που διέγραψε τα σχόλια του φυσικά ότι.... "'όχι κα Σκλαβενίτη δε ζούμε από τον τουρισμό και κάνετε λάθος που το αναφέρετε" και όλο το παραλήρημα που ακολούθησε...).

-Κατά πόσο αυτοί, που τελικά δε ζουν από τον τουρισμό, θέλουν τους ξένους (μη ντόπιους, ανεξαρτήτου εθνικότητος), μέσα στα πόδια τους;

-Κατά πόσο οι επαγγελματίες του τουρισμού είναι τελικά "επαγγελματίες";
(Αυτό αφορά μια συγκεκριμένη μερίδα φυσικά, γιατί η πλειοψηφία τους είναι Επαγγελματίες).

Και τέλος ποιοι τελικά είμαστε απόλυτοι στις ιδέες μας σχετικά με κάποιο οποιοδήποτε θέμα; Αυτοί που λέμε μια άποψη και ακούμε και μια δεύτερη ή και τρίτη ή αυτοί που λέμε μια άποψη και μιλάνε μόνοι μας με κλειστά αυτιά και μάτια;

Και εις άλλα με υγεία λοιπόν!




Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Με αφορμή μια επιμόρφωση

Σήμερα κλείσαμε το σχολείο! Δεν ήρθαν τα παιδιά!
Είχαμε "επιμορφωτική" ημερίδα!

Όσα χρόνια δουλεύω έχω παρακολουθήσει αρκετές τέτοιες "επιμορφωτικές" ημερίδες. 
Κάποιες, για να μην είμαι άδικη, είχαν κάποια ... μικρή δόση ενδιαφέροντος! Μέσα στις όσες αμπελοφιλοσοφίες, άκουγες, ξεχώριζες μια δυο ιδέες! Ίσως και κάτι παραπάνω, μια πρακτική, μια άποψη για το πώς να διαχειριστείς μια κατάσταση στην τάξη σου!
Κάποιες πάλι ήταν τόσο αφόρητα βαρετές που θα προτιμούσα χίλιες φορές να είμαι σε μια τάξη με μαζεμένα τα ζωηρότερα παιδιά που είχα όλα τα χρόνια της "νηπιαγωγικής" μου καριέρας, παρά να χάσω έξι ώρες παρακολουθώντας τες!

Σήμερα όμως ήταν το αποκορύφωμα!
Και άλλοτε έγινε απόπειρα να προωθηθούν προγράμματα και βιβλία μέσα από τις ημερίδες! Με τρόπο πλάγιο,του τύπου...εδώ μπορείτε να βρείτε...., να δείτε....., σας προτείνουμε να...

Σήμερα όμως δυο σύμβουλοι και η δημιουργός/συγγραφέας/whatever ...προσπαθούσαν με πείσμα, όχι να μας προτείνουν αλλά να μας πείσουν, ότι μέσα από το "μαγικό" τους δημιούργημα ξαφνικά θα γίνουμε οι καλύτεροι δάσκαλοι!
Χρησιμοποιώντας τον όμορφο "μπούσουλα" τους, όλα θα γίνουν στην τάξη μας, απλά και εύκολα!
Κάθε φορά που έκανα μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσω "μπούσουλα" και να τον προσαρμόσω στα δεδομένα της κάθε φορά τάξης μου, απέτυχα εντελώς!
Ναι, μου διευκόλυνε πάρα πολύ τη ζωή! Αλλά στην πράξη, δεν με έκανε καλύτερη! Μάλλον στάσιμη με άφησε!
Άλλωστε υπάρχουν χιλιάδες "μπούσουλες" αν θες να ακολουθήσεις! Γιατί να πω , ναι, σ αυτόν που θα κοστίσει στην τσέπη μου (όχι ρε φίλε δεν τα ΄χω και να τα ΄χα δεν θα τα διέθετα), ή στο σχολείο μου 100 ευρώ, όταν τα παιδιά μου ζεσταίνονται με ένα ηλεκτρικό σώμα;
Δεν θα πάρω, όσο περνάει από το χέρι μου, όχι, δεν θα πάρω!
Βέβαια, το πιο πιθανό είναι από τη νέα χρονιά, η σύμβουλος να μου επιβάλλει και επισήμως να ασχοληθώ με τον εν λόγω... με την απειλή της αξιολόγησης, γιατί αν δεν.... θα χάσω τη δουλειά μου! Τρομοκρατία λοιπόν! Και τότε ναι , θα σκύψω το κεφάλι και θα πω: "Μάλιστα"! ή ...δεν θα πω.... !

Όχι , δεν θέλω να χάσω τη δουλειά μου, κι από την άλλη, λυπάμαι αλλά δεν είμαι επαναστατικός τύπος και θεωρώ ότι ο τρόπος αντίδρασης που μας επιβάλλουν τα σωματεία μας, θα πρέπει να ανανεωθεί, να ξαναστηθεί από την αρχή. Σαν τρόπος αντίδρασης, έδωσε δικαιώματα στους εργαζομένους χρόνια και χρόνια πριν, αλλά όχι πια! Κανέναν δεν τρομάζει από αυτούς εκεί πάνω!, Μια πλήρη αδιαφορία! Εδώ δεν τους νοιάζει αν πεθαίνει ο διπλανός τους στο δρόμο, θα "σκιαχτούν" επειδή θα κάνω απεργία μια μέρα;
Ούτε το αυτί τους δεν ιδρώνει! Αυτούς δεν τους αντιμετωπίζεις με απεργίες και πορείες! Αυτούς πρέπει να τους χτυπήσεις όπως σε χτυπάνε!
"Ωραία μας τα λες" , θα μου πείτε. "Για πες, εσύ η έξυπνη, πώς θέλεις να αντιδράς, πώς θα διεκδικήσεις" Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω, είναι ότι αν ήξερα θα ανήκα στην...κλίκα των συνδικαλιστών, (γιατί να με συγχωρείτε, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι του συνδικαλισμού, κλίκα έχει καταντήσει), θα ήμουν εκεί γιατί θα είχα να πω και να κάνω κάτι διαφορετικό.

Όχι, δεν σας το παίζω επαναστάτρια, γιατί δεν είμαι! Επαναστάτρια είμαι σε κάποια θέματα του εντελώς προσωπικού μου "βασιλείου" και πάλι εκεί, ακόμα το παλεύω. Απλά τη γνώμη μου λέω, πώς βλέπω ως άσχετη τα πράγματα Μόνο που πήξαμε από σχετικούς ρε παιδιά! Τους τρώμε στην μάπα κάθε μέρα! Εγώ η άσχετη λοιπόν, αυτήν την άποψη έχω! Αφού λένε τόση σχετικοί και "διαβασμένοι" τη δική τους, θα την πω κι εγώ, αν μη τι άλλο έχουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας του λόγου ....ακόμα!

Και ναι θα ακούσω σαν σχόλιο το κλασικό: "Άσε μας κουκλίτσα μου, που ήρθες εσύ να μας πεις τώρα τι θα και τι δεν θα..." Θα το ακούσω , αυτό και άλλα πολλά! Μόνο που δεν θα απαντήσω!
Θα αφήσω όμως να ειπωθούν οι απόψεις των άλλων, ακόμα κι αν είναι υποτιμητικές και υβριστικές προς το πρόσωπο μου! 
Άλλωστε δεν μου πάνε αυτά τα θέματα, μ΄ αρέσουν τα πιο χαλαρά και είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ασχολούμαι.
Αυτά λοιπόν! 
Σας φιλώ!


Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Πρώτη ανάρτηση

Συνήθως στην πρώτη ανάρτηση θες να γράψεις κάτι που θα συνταράξει τα πλήθη!

Κάτι που θα το δει ο αναγνώστης και θα πει: "Ε ναι... αυτή τα λέει καλά! Θα τη διαβάζω!"

Θα σας απογοητεύσω! 
Καλά δεν τα λέω και τα γράφω χειρότερα από ότι τα λέω!

Αλλά έπρεπε να γράψω κάτι!
Έτσι μια εισαγωγή!
Ένα "καλώς τους"!

Τουλάχιστον να συστηθώ!

Είμαι η Χρυσούλα! 
Κι έμαθα τα τελευταία χρόνια ένα πράγμα: ΝΑ ΜΙΛΑΩ!
Σιγά σιγά θα μάθω και να γράφω!

Κι εδώ θα κάνω την πρακτική μου!
Όσοι νομίζετε ότι θα το αντέξετε (το σοκ), θα είστε εδώ! 
Ξέρω μερικές, μετρημένες στο δάχτυλα του ενός χεριού, που θα το κάνουν!
 Γι αυτές λοιπόν και όποιον ακολουθήσει στη συνέχεια!

Καλώς ήρθατε!