Ξυπνήσαμε Δευτέρα πρωί.
Αρχή νέας εβδομάδας, αρχή νέου σκηνικού και στην πολιτική ζωή μας.
Μια υπεραισιοδοξία κυκλοφορεί διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Την είχε ανάγκη ο κόσμος.
Μετά από τόσα χρόνια, θέλει, σε εκείνη την έξοδο στο βάθος του τούνελ που ήταν μαύρη καταχνιά να αρχίσει να βλέπει μια μικρή αχτιδούλα από φως. Να αρχίσει σιγά σιγά να σβήνει το φλόγα από το κερί που κρατούσε (γιατί πού χρήματα για μπαταρίες και φακό .... ) και να προχωρά με ... φυσικό φως ... το φως του ήλιου (όχι του γνωστού πατωμένου και παρακμασμένου πλέον κόμματος, του άλλου του ήλιου, του ζωογόνου).
Πήραμε λοιπόν αλλιώς τη φορά και στρίψαμε αριστερά. Κάναμε τη μεγάλη αλλαγή.
Επιλέξαμε για αρχηγό της χώρας μας έναν νέο (ναι είναι, αν και αυτό για μένα δε λέει και τίποτα), ωραίο (προσωπικά δε μ΄ αρέσει), ταλαντούχο (θα δείξει ...) και τσαμπουκά (χμ...) άντρα που θα μας οδηγήσει στην πανηγυρική έξοδο από τα προβλήματα και την κρίση.
Περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία τα πρώτα μέτρα που θα ανακοινώσει, με την ελπίδα να είναι ευχάριστα. Αν όχι ευχάριστα ευχάριστα, ας μην είναι δυσάρεστα τουλάχιστον.
Προεκλογικά, ακούς πολλά, μετεκλογικά συνήθως τρως τη μπούφλα.
Και ξέρεις, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδένα λάθος ...λένε!
Βέβαια εδώ μιλάμε για "Δημοκρατία". Αν δεν μας κάνει θα πάει κι αυτός μαζί με τους άλλους, Τους άλλους που υπενθυμίζω ότι χρόνια και ζαμάνια τους τρώγαμε στη μάπα, μέχρι να πάρουμε την απόφαση να τους ξαποστείλουμε.
Πιθανότατα και εδώ, κάτι αντίστοιχο να γίνει. Αν δεν καταφέρει να "λύσει τα δεσμά" στην πρώτη τετραετία, αν ολοκληρωθεί τετραετία, ας του δώσουμε και μια άλλη ευκαιρία, να δοκιμαστεί κι αυτός λίγο. Νέος και άπειρος είναι.
Και μετά; Μετά τι; Μετά ποιος;
Ποιος θα είναι ο νέος "Μεσσίας" μας;
Ναι μωρέ, βιάζομαι, άσε τον άνθρωπο να ξεκινήσει, να δούμε τι έχει να πει και κυρίως τι έχει να κάνει, Γιατί προσωπικά, το τι θα πει καθόλου δεν με απασχολεί. Το τι θα κάνει με απασχολεί.
Από λόγια παχιά ή αδύναμα χορτάσαμε. Ας περάσουμε και λίγο στη δράση.
Βέβαια το τι χαζομάρα έπαιξε προεκλογικά, το τι ατάκα έγινε ανέκδοτο, το τι βλακεία φάγαμε αμάσητη ή μασημένη δε λέγεται. Έχουμε και το καλό ως λαός να τα κυκλοφορούμε στο πιτς φιτίλι με τη μορφή αστείων και να γελάμε. Ουσιαστικά με τα χάλια μας γελάμε, αλλά και αυτό καλό είναι.
Α ναι! Δεν χρειάζεται να αναφέρω το φανατισμό, από τους μεν και τους δε(ν) προεκλογικά!
Να μην αναφέρω επίσης τα κολλήματα ορισμένων στις παλιές συνταγές, αυτές τις χιλιοδοκιμασμένες που ρε φίλε, βλέπεις έβγαινε μάπα το πιάτο, γιατί επιμένεις να το ξαναφάς;
Κάποιοι μίλησαν για οργή λαού! Δεν την είδα! Έτσι είναι η οργή; Έτσι;
Εγώ για οργή ξέρω κάτι που τα διαλύει όλα στο πέρασμα της, σαν τυφώνας κάτι, σαν θύελλα που τα σηκώνει όλα στον αέρα και τα ρίχνει κάτω σπασμένα και γεννά νέα, καινούρια. Εδώ ναι έχουμε τα καινούρια, μας ήρθαν .... αλλά παρέα με τα παλιά. Τραυματισμένα λίγο, αλλά εκεί μπάστακες!
Φύγανε βέβαια, προσωρινά τουλάχιστον, κάποιοι γραφικοί τύποι και τύπισσες και αυτό είναι ένα επίσης θετικό κομμάτι της όλης διαδικασίας,
Όμως μη τρελαθούμε! Τα αποτελέσματα δεν ήταν και οργής! Θυμού, ναι, θυμού!
Όχι μεγάλου, αλλά θυμού μετρίου αναστήματος!
Μετά, με τα πρώτα αποτελέσματα πέσανε τα κηδειοχάρτια, και ξανά φανατισμοί, και ξανά ατάκες ... και λύσαμε προκαταβολικά τα πάντα όλα.
Στη συνέχεια είχαμε και άλλους προβληματισμούς. Κι άλλα φοβερά θέματα να ασχοληθούμε. Δεν ορκίστηκε στο Ευαγγέλιο, δεν τον υποδέχτηκε ο πρώην να του παραδώσει τα κλειδιά του παραδείσου.
Βλακείες! Λες και οι προηγούμενοι που ορκίζονταν υποκριτικά εκεί, είχαν τη χάρη του Θεού, ή ό,τι υπάρχει εκεί πάνω τέλος πάντων, αν υπάρχει.
Λες και αν του παρέδιδε ο πρώην τα κλειδιά θα άλλαζε κάτι.
Μια ζωή τυπικούρες, χαζά τελετουργικά που και καλά έχουν συμβολική σημασία. Μήπως αυτό φταίει τόσα χρόνια; Η συμβολική σημασία των όλων; Η συμβολική και όχι η ουσιαστική;
Δεν ξέρω είμαι πολύ εκτός των πραγμάτων για να ξέρω τι "παίζει" Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω ...
Εν αναμονή λοιπόν!
