Το βαρύ ρούχο της αδιαφορίας

"Αρχές Δεκέμβρη σε μια λαϊκή αγορά στο Αιγάλεω, δυο πιτσιρίκια να τσακώνονται σε ένα κάδο σκουπιδιών, για τα σάπια πράγματα που ΄χαν πετάξει οι άνθρωποι της λαϊκής. ..... Με πείραξε το γεγονός ότι πέρναγε ο κόσμος και μέσα σ΄ αυτόν τον κόσμο ήμουν κι εγώ. Και δεν κάναμε τίποτα. Ήμασταν αδιάφοροι!" (Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος)

Τελικά αυτό το ρούχο της αδιαφορίας, είναι πολύ βαρύ, φτιαγμένο από ποιος ξέρει τι υλικό, ασήκωτο και αβόλευτο. 

Και όμως το κρατάμε, επάνω μας και νομίζουμε μάλιστα ότι μας προστατεύει, ότι τάχα μας προφυλάσσει από τον περίγυρο που είναι βρώμικος, άρρωστος, πεινασμένος και κρυώνει. 

Εμάς αυτό το ρούχο μας κρατά υποτίθεται καθαρούς, υγιής, χορτασμένους και ζεστούς. 

Αλλά μπορεί και απλά από το βάρος του να μη νιώθουμε πια ότι κι εμείς είμαστε σαν αυτούς εκεί έξω, ότι κι εμείς ζούμε στη "βρωμιά", ότι κι εμείς κουβαλάμε "αρρώστιες" (κυριολεκτικά και μεταφορικά), ότι κι εμείς πεινάμε (όχι απαραίτητα για φαγητό ....), κι ότι κι εμείς κρυώνουμε (από μια άλλη παγωνιά, που ουδεμία σχέση έχει με την αντιμετωπίσιμη των καιρικών συνθηκών).

Ανάμεσα μας υπάρχουν άνθρωποι και των δυο κατηγοριών κι ο καθένας αφήνεται στο βάρος του ρούχου αυτού για διαφορετικούς λόγους, για λόγους που άλλοτε γνωρίζει κι άλλοτε δεν ψάχνει καν.

Λέμε δίνουμε στους ανθρώπους γύρω μας ....

Μα δίνουμε τελικά;

Πόσοι έχουμε το σθένος να δώσουμε αυτό που θεωρητικά μας περισσεύει και χωρίς να το κρατήσουμε σφιχτά για τις δύσκολες δικές μας μέρες κάτω από το βάρος της αδιαφορίας;

Και πόσοι έχουμε τη δύναμη να βάλουμε στην άκρη τα δικά μας ρουτινιάρικα, συνήθως, θεματάκια, για να δώσουμε σε αυτούς που τα ζηλεύουν και αποζητούν τη δική μας ρουτίνα;

Με αφορμή αυτό: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΕΥΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ

Και σιγά μη πω "καλό χειμώνα"

Και σιγά μη πω "καλό χειμώνα".

Όχι φίλοι μου, δεν θα παίξει η φράση σε μένα!

Δεν θα κάνω τη χάρη στον γερούλη με το παλτό, το σκούφο και τα μακριά λευκά γένια να με "ρίξει" από τώρα. Οκ, να σεβαστώ τα χρόνια του, να τον βοηθήσω και να περάσει το δρόμο απέναντι, αν τύχει και η άτιμη ζωή τον φέρει μπροστά μου ( ...για να πάει αλλού), αλλά δεν θα τον υποδεχτώ και με κόκκινα χαλιά στρωμένα και τυμπανοκρουσίες. Ούτε καν με ένα απλό "καλώς όρισες".

Μια μπόρα και μια ψύχρα δεν υποδηλώνει έτσι κι αλλιώς τον ερχομό του και δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί να παρακάμπτεται μια ολόκληρη εποχή για να δώσει τη θέση του στην επόμενη. Ξέρετε μετά τον Αύγουστο που είναι ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού, είναι ο Σεπτέμβριος ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου και όχι ο Δεκέμβρης ο πρώτος μήνας του χειμώνα. Τότε ίσως ναι όταν αρχίζουν οι βιτρίνες να ντύνονται με τα κιτς φωτάκια και στολίδια των Χριστουγέννων λέμε: "...να πλησιάζει κι ο χειμώνας". Τότε ..  όχι τώρα.

Άλλωστε από όσο γνωρίζω ακόμη όλοι τρέχετε για μπανάκια στη θάλασσα και επίσης από όσο γνωρίζω δεν δηλώνετε όλοι χειμερινοί κολυμβητές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσων τους οποίους χειροκροτώ όλο τον χειμώνα, τον πραγματικό χειμώνα, αυτόν, που εσείς που μου πετάτε ένα "καλό χειμώνα" τώρα, κάθεστε στη ζεστούλα σας και δεν κουνιέστε, μέχρι τη δουλειά πάτε και με το ζόρι κι αυτό, και τη δε θάλασσα ούτε ζωγραφιστή.

Και μη μου αρχίσετε τα του τύπου  ... ο χειμώνας τι ωραία εποχή, με τα τζακάκια να καίνε (και να παθαίνουμε ασφυξία σε ανοιχτό χώρο από την κάπνα αφού καίνε ό,τι να ΄ναι), με τα ζεστά ροφήματα και το χουχούλιασμα στον καναπέ (λες και δεν καθόμαστε στον καναπέ με ζέστη ή δεν  πίνουμε ωραιότατο ζεστό ελληνικό ή άλλο ζεστό ρόφημα άλλη εποχή, ή δεν μπορούμε να χουχουλιάσουμε χωρίς τέλος στο καναπέ ή στο κρεβατάκι μας όταν σκάει ο τζίτζικας).
Ή ότι μαζευόμαστε στα σπίτια οικογενειακώς και περνάμε όμορφες στιγμές (μια χαρά όμορφες και μη σας πω και ομορφότερες περνάμε και το καλοκαίρι σε μια παραλία) ή τέλος πάντων ό,τι μου πείτε για να με πείσετε ότι ο χειμώνας είναι ωραίος!
Κακάσχημος είναι!
Ο,τι κάνουμε το χειμώνα μπορούμε να το κάνουμε ανετότατα και το καλοκαίρι και μάλιστα μπορούμε το καλοκαίρι να κάνουμε πολλά περισσότερα.

Χώρια που ο χειμώνας ως χειμώνας δεν έχει τίποτα το ωραίο. Γυμνά κλαδιά, ασπρίλα από  το χιόνι που σε ορισμένες περιοχές παίζει με τα νεύρα μας. Να δεχτώ ότι αν τύχει και είσαι εκτός όλης μπορείς να πετύχεις κάποιες όμορφες στιγμές της θάλασσας και του ουρανού που φορτωμένα και τα δύο σε εκστασιάζουν, αλλά μέχρι εκεί.

Το καλοκαίρι ασυζητητί ...

Το φθινόπωρο υπέροχα χρώματα, φώτα που παίζουν με το γυαλάδα που αφήνει η βροχή στους δρόμους, το αεράκι της ανανέωσης μιας και όλο και κάποια αλλαγή σε σχέδια θα κάνουμε, προετοιμασία της γης και ενασχόληση μαζί της.

Η άνοιξη επίσης χρώματα, αρώματα, αισιοδοξία, ξυπνά η φύση, ξυπνά η ψυχή μας.

Τέρμα λοιπόν! Το "καλό χειμώνα" θα το ακούω από την τελευταία εβδομάδα του Νοεμβρίου και μετά. Τώρα θα αποκτήσω επιλεκτική ακοή και όραση και θα το σβήσω από το λεξιλόγιο και το μυαλό μου.

Καλή καλοκαιριού συνέχεια και προσεχώς καλό φθινόπωρο!

Γενέθλια

43 . Πιο πάνω και από τον απόλυτο πυρετό.

Τα τελευταία χρόνια δεν τα πάω καλά με τα γενέθλια. Δεν ξέρω πώς να χειριστώ αυτή τη μέρα. Δεν θέλω να έρχεται, αν και είναι χαζομάρα αυτό γιατί είτε έρθει  είτε όχι εγώ θα μεγαλώσω έτσι κι αλλιώς.

Με πονάει που μεγαλώνω.  Σιγά το πρωτότυπο. Ποιος θέλει να μεγαλώνει; Τα παιδιά ίσως, μέχρι να συνειδητοποιήσουν κι αυτά ότι ήταν τόσο ωραία τότε...

Ναι μεγαλώνουμε και αποκτούμε εμπειρίες αλλά εγώ δεν ξέρω πώς να τις κάνω να με πάνε παραπέρα.  Τις ήθελα πριν, χρόνια πριν, στα χρόνια εκείνα που λες έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Τώρα τις κοιτάω, τις στρώνω ωραία ωραία με το μυαλό μου και μετά τι; Απλά τις κοιτάω, τις φοβάμαι, φοβάμαι να τις αγγίξω, να τις νιώσω.

Είμαι από αυτούς που έχω μετανιώσει για πολλά στη ζωή μου. Που αν γυρνούσα πίσω με το μυαλό που έχω τώρα, όλα θα τα έκανα αλλιώς με την επιλογή να κρατήσω δυο πράγματα μόνο από αυτά που έχω κάνει: Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Μόνο αυτά και με αυτά να πάω παραπέρα.  Αλλά όπως είμαι τώρα, με αυτά που κουβαλάω τώρα και με δεκα δεκαπέντε χρόνια λιγότερα.

Ναι εντάξει κλαίγομαι, παραπονιέμαι.

Είμαι καλά, έχω τα παιδιά μου, τους γονείς μου, την αδερφή μου, τη δουλειά μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου, τα αγαπημένα μου ξαδέρφια, το νησί μου! Αυτά τα έχω τα αγαπώ και τα χαίρομαι.

Απλά θα ΄θελα να χα και λίγη Χρυσούλα παραπάνω. Πιο υγιής, πιο δυνατή,  πιο όμορφη, πιο δραστήρια, με περισσότερο ταλέντο σε αυτά που αγαπώ να κάνω. Πιο δυναμική, πιο δραστήρια και πιο έμπειρη. Πιο ... γενικά! όχι τόσο λίγη που είμαι τώρα!

Ουφ! Εντάξει κλάφτηκα και φέτος!

Μια χαρά είμαι!

 Έλαβα εκατοντάδες ευχές, μηνύματα, τηλεφωνήματα. Και ευχαριστώ ειλικρινά όσους με θυμήθηκαν και μέσα από την καρδιά μου αντεύχομαι σε όλους κάθε καλό που υπάρχει, κάθε ευτυχία, κάθε γέλιο κάθε επιθυμία τους να γίνει αλήθεια, να γίνει ζωή!

Σας ευχαριστώ!

43..... και βλέπουμε ... πάμε λοιπόν!

Εμένα οι φίλοι μου ....

Εμένα οι φίλοι μου είναι ελάχιστοι, μετρημένοι.
Εμένα οι φίλοι μου είναι πολύτιμοι σαν μικρά κόκκοι χρυσού κρυμμένοι σε αυτούς της άμμου.
Εμένα οι φίλοι μου πετούν ψηλά ακόμα κι αν έχουν κομμένα φτερά.
Εμένα οι φίλοι μου κολυμπούν στα βαθιά ακόμα κι να δεν ξέρουν κολύμπι.

Και τους αγαπώ γιατί είναι λίγοι και διαλεγμένοι ένας ένας, μια μια !

Και θα τους αγαπάω ακόμα κι αν έχουν μαλλιά μακριά ή κοντά ή καθόλου ... (... γιατί αν έχουν μακριά θα είναι αχτένιστα αλλά καθαρά και θα ανεμίζουν στον αέρα, ενώ τα κοντά θα θυμίζουν παιδί και τα τίποτα θα βγουν πάλι)
 .... ακόμα κι αν έχουν  ένα χέρι ή ένα πόδι ... (γιατί με το άλλο θα κάνουν θαύματα)
..... ακόμα κι αν βλέπουν από το ένα μάτι, ή κι αν δε βλέπουν καθόλου (..γιατί τότε θα βλέπουν με τα μάτια της ψυχής) ....
 ..... ακόμα κι αν δεν ακούνε ... (γιατί τότε θα με κοιτάνε στα μάτια για να καταλάβουν όχι τι λέω αλλά τι νιώθω) ....
 ..... ακόμα κι αν δεν έχουν όλα τα "μέσα" τους υγιή  (γιατί με αυτά που έχουν θα παλέψουν για αυτό το άτιμο πλασματάκι που λέγεται ζωή)

Γιατί εγώ τους φίλους μου τους αγαπώ ακόμα και αν δεν είμαι εκεί

Βουτιά στο κενό.... a piece of cake!

Είμαστε περιπετειώδης τύποι!
Και ο Θεός το ξέρει και είπε έτσι να μας έχει λίγο στην τσίτα για να μην πλήττουμε.

Τέρμα.... θα το πάρουμε απόφαση, κάθε βήμα μας και βουτιά στο κενό, γιατί το κενό δεν είναι άδειο, έχει μέσα του μικρά όμορφα γλυκά πλασματάκια, που πετούν με διάφανα φτερά, γεμάτα ασημόσκονη και αφήνουν πίσω τους μικρά συννεφάκια, μικρές ασημένιες διαδρομές στην, τάχα, μαυρίλα του κενού!
Τα όνειρα μας είναι,  εκεί...  φάγαμε τον κόσμο να τα ψάχναμε ...θυμάσαι;
Εκεί είναι, εκεί θα τα βρούμε!
Μας περιμένουν, θα μπούμε με μια μικρή ασημένια απόχη, με αλεξίπτωτο φτιαγμένο από μπαλώματα μεν , αλλά γερό και δυνατό, και θα μας επιτρέψει  να μπούμε στο κενό και να βγούμε με ασφάλεια.
Θα κρατάμε τη μικρή απόχη, και τσουπ, ένα ένα θα τα πιάνουμε κα θα τα βάζουμε σε εκείνο το σάκο, κόκκινο σαν του Άγιου Βασίλη που κρύβει τα δώρα των παιδιών την Πρωτοχρονιά. Θα είναι δώρα αυτά τα όνειρα, τα δώρα που μας χρωστάνε. Θα τα πάρουμε μόνες μας Κι αν εσύ κιοτέψεις γιατί σε κόβω έτοιμη είσαι να κάνει πίσω , θα βουτήξω εγώ και θα τα πάρω. Και θα στα φερω πακέτο έτοιμο να τα ανοίξεις και να γελάσεις, να χαρείς!
Και να είσαι σίγουρη ότι θα τα πιάσω όλα και τα δικά μου και τα δικά σου!
Και μετά θα πάμε μια ωραία βόλτα, στα νησιά μας, μόνες μας και θα λιώσουμε στην παραλία, απόγευμα, για να μη σε χαλάει κι ο ήλιος. Και δεν θα σε τρέχω στα βουνά, όλα πίσω θα τα κάνω! Να περιμένουν! Τώρα προηγείται η ζωή!
Και μετά όλα θα ΄ναι απλά και εύκολα και τίποτα δεν θα σε ξαναπειράξει!

Μια βουτιά είναι πάλι. Πάρε ανάσα, και βούτα.
Σε λίγο θα βγεις χαμογελώντας!
Σε αγαπάω!

θέλω και..... ΘΕΛΩ

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν αυτό που θέλετε το θέλετε στα αλήθεια;

Αν αυτό που υποστηρίζετε ότι διακαώς επιθυμείτε, είστε έτοιμοι να τσουρουφλιστείτε για να το αποκτήσετε;

Θα μου πείτε εξαρτάται από πολλά πράγματα.
Αν θέλετε κάτι που είναι πολύ πάνω από τις οικονομικέ ας πούμε δυνατότητες σας, κάτω να χτυπηθείτε, αν δεν κερδίσετε το τζόκερ, το λαχείο και όλα τα συναφή, δεν θα το αποκτήσετε.
Αν πάλι θέλετε κάτι που ανήκει σε άλλον, πράγμα ή πρόσωπο, εκεί έχετε μαι ελπίδα, γιατί μπορεί κάποια στιγμή το κάτι ή ο κάποιος να πεταχτεί έξω από την πόρτα ή να φύγει μονο/ς του, οπότε μπορεί να το πετύχετε στην έξοδο , ζεστό ακόμα κι να το "αρπάξετε".
Πολλά τα "αν", πολλές οι περιπτώσεις, αλλά ας υποθέσουμε ότι θέλετε κάτι που είναι μέσα στις δυνατότητες σας, που αρκεί λίγη ή έστω λίγο περισσότερη από το λίγη, προσπάθεια, να το αποκτήσετε, αλλά κάτι θα πρέπει να αλλάξει στη βολή σας, θα πρέπει να κάνετε την επανάσταση σας, μικρή ή μεγάλη.  Θα πρέπει να κάνετε πέρα, ανθρώπους, νοοτροπίες, και συνήθειες....
Το σκέφτεστε ε;
Φυσικά, ίσως γιατί τελικά δεν το θέλετε, τόσο πολύ όσο υποστηρίζετε! Ίσως γιατί σας έχει δυσκολέψει, και με το πρώτο εμπόδιο αντί να κάνετε δυο τρία βήματα πίσω και να πάρετε φόρα για να τα σπάσετε όλα μπροστά, κάνετε δεκάδες βηματάκι πίσω και μαζεύεστε σαν γατάκι και μέσα σας, στη σκέψη σας, γιατί απ΄ έξω σας δεν σας παίρνει, το ξανασκέφτεστε: "μήπως έδωσα περισσότερη σημασία από όση έπρεπε;, μήπως να μη σπαταλήσω, άλλη δύναμη σε κάτι που μάλλον είναι χαμένο;"
Μα φίλε/η μου, έτσι είναι! Τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα απολύτως! Για να αποκτήσεις κάτι και κυρίως κάποιον πρέπει να παλέψεις, να ματώσεις, κι αν δεις ότι έκανες ό,τι περνάει από το χέρι σου, τότε ναι υποχώρησε όμως με το γόητρο του ανθρώπου που προσπάθησε, που έψαξε, που  θυσίασε, που έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του να αποκτήσει τον πόθο του, το μεγάλο του ΘΕΛΩ, Και κυρίως, αν υποχωρήσεις, νωρίτερα ή αργότερα, δεν έχει σημασία, κοίτα να δεις πρώτα εσένα, τα δικά σου λάθη, τις δικές σου ελλείψεις, πριν ρίξεις το μπαλάκι, στον πρώην στόχο σου, ειδικά αν ο πρώην στόχος, σου έχει δώσει στοιχεία που θα οδηγούσαν ίσως στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά εσύ, κοίταζες μόνο πώς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ακόμα κι αν αυτό το ρητό, ήταν το ρητό του στόχου σου!
Εσύ το ήθελες, εσύ θα το κατακτούσες.
Εσύ έπρεπε να θυσιάσεις,  όχι αυτό!
Ο ρόλος ο δικός του θα, αν...., άρχιζε μετά!

Και εις άλλα με υγεία!

"Καλ"Ι"μέρα" .... λέμε!

Να τα πάλι τα περίεργα!

Ένα ωραίο πρωί  εμφανίζεται ως φάντης μπαστούνης, "έρωτας"  από τον καιρό του Νώε, στην αγαπημένη μου φιλενάδα!
Όταν λέμε φυσικά από τον καιρό του Νώε, δεν εννοούμε και τόσο παλιά πια, απλά δυο τρία χρόνια πίσω. Απλά είχε ξεχαστεί μέσα στην υγρασία, μούχλα ένα πράμα και είχε πάρει το πρασινουλί χρώμα και είχε χαθεί στα φυτά της αυλής!

Κι όταν λέμε έρωτας (πάλι φυσικά), εννοούμε εκείνον τον μονόπλευρο, γιατί εκείνη καρδιοχτυπούσε. Αυτός καρδιοχτυπούσε στα λόγια!
Βασικά, δεν ήταν καν έρωτας (της τα ΄λεγα εγώ, αλλά ποιος με ακούει τη σοφή;) Ενθουσιασμός ήταν που τσουππππ καρφιτσούλα και ξεφούσκωσε! Τότε για εκείνη, όταν ο λεγάμενος αποφάσισε ότι δεν του ήταν αρκετή και από "μωρό μου" και "καλό μου", σε μια νύχτα εξαφανιζόλ, για να της κοτσάρει λίγες μέρες μετά, τη φωτογραφία αγκαλιά με την νέα αγαπημένη (και μόνιμη πλέον, όπως δείχνουν τα πράγματα), ήταν έρωτας βαρύς, ξενύχτια και κλάμα!
Αλλά μετά της πέρασε, μέσα σε μια εβδομάδα.

Έλα όμως τώρα που ο τύπος σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του, (του κάτσανε μια δυο ατυχίες). και καθώς περνάει και το πρώτο βάλτωμα στη σχέση του ... ε.... δυο τρία χρόνια βράδυ, πρωί, με τον ίδιο άνθρωπο ολημερίς...), θυμήθηκε έτσι να της πει μια "καλημέρα".

Αφού φυσικά, είχαν προηγηθεί μια δυο "καλημέρες", στο άσχετο, έτσι απλά ως λέξεις, να υπάρχουν ρε αδερφέ, μέσα στους προηγούμενους μήνες. Άλλο αν την είδε στο δρόμο και "έκοψε πέρα" κατά τη λαϊκή ρήση, επειδή ήταν αλά μπρατσέτο με την κοπελιά του, που από  ότι κατάλαβα από τα λεγόμενα της, σύμφωνα με τα λεγόμενα του (παναγία μου τι γράφω...), δεν το ΄χει και πολύ, και μπορεί να την έπιανε από το μαλλί επειδή βρέθηκαν στο ίδιο οπτικό πεδίο και έπαιρνε χαμπάρι, ότι πρόκειται για μια που θα γίνονταν πρώην του, αλλά δεν πρόκαμε ή έρμη, Και που σύμφωνα με τα λεγόμενα της που πάντα βασίζονται στα λεγόμενα του δεν το ΄χει και διαθέτει και IQ φουντουκιού και νοοτροπίες κάπως περίεργες (το πρώτο με το IQ δεν το πιστεύω, το δεύτερο, ναι ...)
Άλλο επίσης αν δεν απάντησε στο τυπικό της "χρόνια πολλά" που του 'στειλε στην ονομαστική του εορτή, γιατί σκιάχτηκε μη το "ευχαριστώ" του γίνει αντικείμενο μελέτης ... γενικά...

Πάμε λοιπόν τώρα στο σήμερα, ή μάλλον στο πριν καμιά εβδομάδα, που από το πουθενά αρχίσαμε πάλι τις "καλημέρες" και φυσικά τα τηλέφωνα στην έρμη εμένα με απορίες του τύπου: "Τώρα τι θέλει, έχει τις μαύρες του και με θυμήθηκε;' " Και τι μου λέει να βρεθούμε, αλλά όχι εκεί και εκεί και εκεί, αλλά αλλού και αλλού και μη το μάθει και η αγαπημένη του που είναι στον πάγο για κάνα μήνα"  και τέτοια ευτράπελα!

Ω! Θεέ μου! Δεν είχα άλλα θέματα τώρα να μπω στο μυαλό του άρρενος του πολλά βαρύ, να καταλάβω τι του ΄ρθε!

Άστον κοριτσάκι μου! Άστον να πάει στα κομμάτια! Άλλωστε από ότι μου λες γράφει το "καλημέρα" με "ι"!
Κάνε του μια διόρθωση και πες του ένα '"Αντίο, έχε γεια" να τελειώνουμε (Σωστά γραμμένο έτσι, να του μείνει και τίποτα!)

Το "Καλημέρα" με "η" ρε φίλε, αλλιώς μη το γράφεις..... Ε μα πια! Που πας ανορθόγραφος να την πέσεις σε φιλόλογο;