Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Πάμε διακοπές!




Άσχετο θα μου πείτε και δίκιο θα ΄χετε!

Αλλά να μου ΄ρχονται και μένα φλασιές. Έτσι να υπάρχουν.

Ως γνωστόν έχω το κακό ελάττωμα να αγαπάω έναν τόπο και να θέλω να τον γνωρίσω καλά! Πολύ καλά όμως! Πιο καλά να μη γίνεται!

Το όνομα του τόπου δεν σας το λέω, δεν έχει νόημα από τη μια , από την άλλη όσοι έχουν το κουράγιο και το θάρρος να μπαίνουν, και να διαβάζουν ό,τι γράφω γενικά, το ξέρουν ήδη!

Πάμε παρακάτω!
'Αφού λοιπόν αγαπάω αυτό τον τόπο, τον αγαπάω έτσι όπως είναι, με τα στραβά και τα ίσια του. Προσοχή,  αγαπάω, δε σημαίνει ότι  εγκρίνω, ότι μου αρέσουν, έχει διαφορά!
Αναγνωρίζω το στραβό, αναγνωρίζω το ίσιο, ίσως και να ΄θελα ή το ένα ή το άλλο να είναι κάπως αλλιώς, αλλά γενικά τα αγαπάω και τα δύο.
Εδώ όμως θα πρέπει να σημειώσω και κάτι άλλο. Το ίσιο το δικό μου, μπορεί να είναι στραβό για κάποιον άλλο, και το ανάποδο!

Γιατί τα λέω όλα αυτά τώρα.... Από αλλού ξεκίνησα, αλλού το πήγα, αλλού θα το φέρω!
Γενικά επικρατεί μια σύγχυση απόψεων σχετικά με τα αγαπημένα μου χαλάσματα. Αν τελικά χαλάνε την εικόνα ενός τόπου ή όχι. Τα χαλάσματα, για να μην σας κουράζω επειδή αλλού θα καταλήξω είναι η ιστορία μιας περιοχής, το παρελθόν και αξίζουν σεβασμό και φροντίδα. Και τέρμα!

Πάμε τώρα στο αλλού!
Προβληματίζομαι λοιπόν (η φλασιά που λέγαμε) τι είναι αυτό που αναζητά κάποιος σε έναν τόπο όταν τον επισκέπτεται. Τι ψάχνει να βρει; Τι θέλει να δει; Τι θέλει να κάνει;
Φυσικά ο καθένας θα δώσει τη δική του απάντηση!
Κάποιος που δουλεύει τους εντεκάμιση μήνες του χρόνου, ίσως να θέλει απλά μια ξαπλώστρα και όλες τις παρεχόμενες υπηρεσίες να κινούνται με ένα νεύμα του χεριού του.
Κάποιος άλλος, εργένης ίσως θέλει την σούπερ νυχτερινή και όχι μόνο ζωή για να βρει το ταίρι του ή έστω παρέα.
Κάποια ερωτευμένα πιτσουνάκια ίσως θέλουν ήσυχες παραλίες και ρομαντικά γεύματα υπό το ηλιοβασίλεμα και βόλτες στα κάστρα και τα ανθισμένα σοκάκια.
Κάποια οικογένεια θα θέλει προσιτές παραλίες, με παιδικές προδιαγραφές, βλέπε "ακίνδυνα βραχάκια" για βουτιές και παραλίες που θα περπατάς δεκάδες μέτρα και το νερό θα είναι στο γόνατο - του παιδιού, όχι το δικό σου-, και φυσικά ναυαγοσώστη, και πλατείες αλάνες για να παίζουν τα παιδιά και ταβερνάκια με σπιτικό  φαγητό και ...και ... και ...
Πολλές κατηγορίες, πολλές απόψεις, πολλά θέλω, πολλά δε θέλω.
Όλοι μας ή έστω οι περισσότεροι έχουμε περάσει από κάποια τέτοια κατηγορία ή και από όλες!

Αλλά πώς να αγαπήσεις έναν τόπο και να μπεις "θα ξανάρθω" αν δε τον δεις, αν δεν γνωρίσεις τα μυστικά του;
Τι είναι αυτό που τελικά θα σε κάνει να τον αγαπήσεις σαν δεύτερο σπίτι σου;
Ή για να το πάρουμε κι αλλιώς τι είναι αυτό που θα σε κάνει να πεις "Δεν πρόκειται να ξαναπατήσω το πόδι μου"!

Ωραία, προβληματίστηκα και σήμερα!

Άντε καλά καρναβάλια κατά τα άλλα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου