Παραλίες ομπρελοδρόμια .... τουρισμός και πόσοι ζουν τελικά απ΄ αυτόν;

Πρόσφατα αναρτήθηκε σε ομάδα του facebook, αφιερωμένη σε φωτογραφίες αγαπημένου νησιού, μια σειρά φωτογραφιών από μια δημοφιλή παραλία  στην άκρως καλοκαιρινή εκδοχή της!

Η αλήθεια είναι ότι παραλία δεν πολυέβλεπες! Ένα ομπρελοδρόμιο έβλεπες. 

Δυο τρεις σειρές (πρόκειται για  μικρή σχετικά παραλία) από πολύχρωμες ομπρέλες που είτε ανήκαν στον επαγγελματία που την "εκμεταλλεύεται" τους καλοκαιρινούς μήνες, ή στους λουόμενους, που με το δίκιο τους ήθελαν να προστατευτούν από τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν, μιας και οι βλαβερές συνέπειες της ηλικιακής ακτινοβολίας μας έχουν γίνει λίγο "μπαμπούλας". (Αλλά η ηλιακή ακτινοβολία και οι τρόποι προστασίας που ο Έλληνας επιλέγει, είναι μια άλλη κουβέντα!!!)

Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα. 

Κάτω από την ανάρτηση ακολούθησε μια σειρά σχολίων, (όχι πολλά),  που ουσιαστικά έθιγε μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα τα οποία εδώ δεν θα αναλύσω, δεν είμαι η κατάλληλη άλλωστε, (αλλά ούτε γνωρίζω αν υπάρχει τελικά κατάλληλος γι΄ αυτά). 

Απλά θα τα αναφέρω έτσι για προβληματισμό.

Θίχτηκαν λοιπόν τα εξής:

-Κατά πόσο μια όμορφη παραλία εξακολουθεί να είναι όμορφη, τις μέρες του καυτού μήνα Αύγουστου;  

(Όπως ήδη είπαμε , ουσιαστικά δεν βλέπεις παραλία αλλά ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, πλαισιωμένο με εκατοντάδες άτομα, κουβαδάκια, ψυγειάκια, διαφορά άλλα είδη σε -άκια).

-Κατά πόσο σεβόμαστε το χώρο που μας φιλοξενεί για κάποιες ώρες και δεν τον "βανδαλίζουμε" αφήνοντας πίσω τα "χνάρια" μας ως γνήσιοι Έλληνες; 

(Όπου χνάρια βλέπε αποφάγια, ποτηράκια από τον καφέ μας, μπουκαλάκια, πάνες , σερβιέτες, γόπες και άδεια πακέτα τσιγάρων κλπ, στην καλύτερη των περιπτώσεων μέσα σε σφιχτοδεμένη βιοδιασπώμενη πλαστική σακούλα. Που την τοποθετούμε προσεκτικά, πίσω από τα βραχάκια της παραλίας, ή λίγο  παραπέρα, ανάμεσα σε θάμνους, πίσω από δεντράκια ή εντάξει για να μη λέω διαρκώς κακίες στους κάδους απορριμάτων της παραλίας που όμως πόσες σακουλίτσες να χωρέσουν πια;)

-Κατά πόσο οι ντόπιοι, κοινώς οι μόνιμοι κάτοικοι των παραθαλάσσιων κυρίως τουριστικών περιοχών του νησιού, ζουν ή δε ζουν από τον τουρισμό;  

Εδώ τέθηκε και το μεγάλο ερώτημα: -Πόσοι τελικά κάτοικοι ζουν από τον τουρισμό πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα; 

(Ερώτημα που με έβγαλε από τα ρούχα μου, μετά από μήνυμα διαμαρτυρόμενου σχολιαστή - που διέγραψε τα σχόλια του φυσικά ότι.... "'όχι κα Σκλαβενίτη δε ζούμε από τον τουρισμό και κάνετε λάθος που το αναφέρετε" και όλο το παραλήρημα που ακολούθησε...).

-Κατά πόσο αυτοί, που τελικά δε ζουν από τον τουρισμό, θέλουν τους ξένους (μη ντόπιους, ανεξαρτήτου εθνικότητος), μέσα στα πόδια τους;

-Κατά πόσο οι επαγγελματίες του τουρισμού είναι τελικά "επαγγελματίες";

(Αυτό αφορά μια συγκεκριμένη μερίδα φυσικά, γιατί η πλειοψηφία τους είναι Επαγγελματίες).

Και τέλος ποιοι τελικά είμαστε απόλυτοι στις ιδέες μας σχετικά με κάποιο οποιοδήποτε θέμα; Αυτοί που λέμε μια άποψη και ακούμε και μια δεύτερη ή και τρίτη ή αυτοί που λέμε μια άποψη και μιλάνε μόνοι μας με κλειστά αυτιά και μάτια;

Και εις άλλα με υγεία λοιπόν!